Επειδή σε αυτόν τον τόπο πρέπει συνεχώς να αποδεικνύουμε τα αυτονόητα, και εφόσον σε διάφορες ιστοσελίδες μας χαρακτήρισαν και ως "παραπλανημένους" σχετικά με το θέμα, τότε θα πρέπει να αναφέρουμε οτι πχ και ο Καρυωτάκης ήτο παραπλανημένος ο οποίος αναφέρει:
Κωνσταντῖνος Καρυωτάκης - Μαρμαρωμένε Βασιλιᾶ
"Καὶ ρίχτηκε μὲ τ᾿ ἄτι του μὲς στῶν ἐχθρῶν τὰ πλήθια,
τὸ πύρινο τὸ βλέμμα του σκορποῦσε τὴν τρομάρα,
καὶ τὸ σπαθί του τὴ θανή. Στὰ χάλκινά του στήθια,
ἐξέσπασε ἡ ὄργητα σὲ βροντερὴ κατάρα.
........
Μαρμαρωμένε Βασιλιά, πολὺ δὲ θὰ προσμένεις.
Ἕνα πρωὶ ἀπ᾿ τὰ νερὰ τοῦ Βόσπορου κεῖ πέρα
θὲ νὰ προβάλει λαμπερός, μιᾶς Λευτεριᾶς χαμένης,
ὁ ἀσημένιος ἥλιος. Ὤ, δοξασμένη μέρα!"
(Έιναι περιττό να αναφέρουμε ότι αναφέρεται με τους στίχους του στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και την τελευταία του μάχη...)
Επίσης όλη η ελληνική λογοτεχνία του 19ου και 20ου αιώνα πρέπει επίσης να είναι παραπλανημένη εφόσον σε όλα τα λογοτεχνικά κείμενα και θεατρικά αναφέρονται στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο σαν Μαρμαρωμένο Βασιλιά.(Παλαμάς,Ζαλοκώστας, Μωραϊτίδης, Παράσχος, Βιζυινός και πόσοι άλλοι...)
Πχ. Γράφει ο Παλαμάς:
"Γής κι άν τόν κρατάς, δέν τόν έφαγες Άδη. Δέν πέθανε. Μαρμάρωσε. Κοιμάται. Θά ξυπνήσει"
O Παπαδιαμάντης στο ποίημά του «Η κοιμάμενη βασιλοπούλα», αναφερόμενο τις πιο πολλές στροφές στον Μαρμαρωμένο βασιλιά.
Τίτλους όπως «Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς» και « Η μεγάλη ιδέα» βρίσκουμε στα γραφτά του Χρήστου Χρηστοβασίλη
Ο Στρατής Μυριβήλης στα διηγήματά του «Πόλεμος», «Το λουλούδι της φωτιάς», αλλά και στο μυθιστόρημά του «Η Ζωή εν τάφω» καταγράφει μεγαλοϊδεατίστικες συμπεριφορές του λαού, με αναφορές στον Μαρμαρωμένο βασιλιά.
Το 1972 στη συλλογή του «Αίνος και θρήνος» ο Γ. Αθάνας περιλαμβάνει τα ποιήματα, «Ο Μαρμαρωμένος», «Κόκκινη μηλιά» και «Ο Κωνσταντίνος»
Ακόμα όλοι οι Έλληνες και ξένοι Βυζαντινολόγοι και ιστορικοί παγκοσμίου φήμης, αναφέρουν στα βιβλία τους της Αλώσεως αλλά και σε αναφορές και αναλύσεις των απόψεων τους τον Κωνσταντίνο σαν Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Αυτη η ιστορία με το Βατατζη μόνο στην Ελλαδα την εχουν ακουστα και την ασπαζονται κάποιοι.
θρύλος αυτός γεννήθηκε στον πικραμενο λαο της Κωνσταντινούπολης αμέσως μετά την άλωση και στη συνεχεια στην Ηπειρωτικη Ελλάδα αμεσως μολις διέρρευσε το γεγονος οτι δεν ηταν σιγουρο οτι ηταν η σωρός του Παλαιολόγου και η κεφαλή του καθως και το γεγονος οτι δεν υπηρχε ταφος σε εμφανες σημειο μετα απο καποιο διαστημα. Ο θρύλος ειναι ξεκάθαρα για τον Κωνσταντίνο ΙΑ' Παλαιολόγο τον Δεσπότη/Βασιλιά/Πολεμιστή και παρουσιάζεται σε δημώδη τραγούδια της πρωτης περιοδου της Τουρκοκρατιας, σε ποντιακά τραγούδια, σε θρύλους που διέδιδαν οι πρεσβύτεροι καθώς και στη διδασκαλία ιερωμένων κατά την εμφάνιση των πρώτων κρυφών Σχολειών.
Η θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου γέννησε τον θρύλο του "Μαρμαρωμένου Βασιλιά", δεν υπάγεται σε "προφητείες" "δοξασίες" "γραφές" κλπ, ήταν ένας μύθος που γεννήθηκε καθαρά από τον λαό και ενσωματώθηκε στις παραδόσεις και στη λογοτεχνία. Τον μύθο τον γέννησε η πικρία των ανθρώπων για τον χαμό της Πόλης και του Βασιλιά καθώς και το δέος που προκαλεί η ανδρεία και η αυτοθυσία του, και -το αναφέρουμε και πάλι- το γεγονός ότι δεν υπάρχει εμφανώς σημείο ταφής της σωρού του και απόλυτη σιγουριά για την ταυτοποίηση της κεφαλής του 'οταν εβρέθη απο τον Σουλτάνο.
Πηγές: Φ. Δημητρακόπουλος, K. Παλαμάς, Κ. Καρυωτάκης, Χ. Χρηστοβασίλης,
